Het duurt te lang, dat is wat er bij bijna iedereen al wel een keer door het hoofd is geschoten. Ik heb ook lang geen blog gepost, al bijna twee maanden geleden was de laatste realiseerde ik mij net. Twee maanden, wat is er in de tussentijd veel gebeurd!
De vergelijking met oorlog die sommigen maken gaat mij persoonlijk wat ver, maar van vrijheid zoals die altijd op 5 mei wordt gevierd is inmiddels ook geen sprake meer en de woorden ‘anderhalve meter’ zullen nog lang (zo niet altijd) een begrip vormen. Voor veel mensen is het op verschillende gebieden een spannende tijd geweest die, zo vermoed ik, nog lang niet afgelopen zal zijn. Voor mij persoonlijk was het meest ingrijpend dat ik drie weken volledig gescheiden ben geweest van mijn man en kinderen, die gedurende die periode met z’n drieën bij mijn ouders verbleven. Er was nog weinig bekend over Corona en het vermoeden bestond dat dit voor ons zootje levensgevaarlijk kon zijn. Om die reden, alsmede het feit dat bij teveel mensen nog niet doorgedrongen was hoe voorzichtig we moesten zijn, hadden we al besloten hem een week voor de scholen dicht gingen thuis te houden. Een lastige beslissing, maar achteraf gezien zeker de juiste: better safe than sorry! Niet veel later kreeg ikzelf helaas klachten die bij Corona zouden kunnen passen. Of dat het geweest is weten we nog steeds niet. Wel weet ik dat ik nog nooit eerder heb meegemaakt hoe ik me toen heb gevoeld! Gelukkig hadden mijn man en ik al besloten dat als we ervoor zouden komen te staan, we op dat moment voor ons gezin de nodige maatregelen zouden treffen. Ik weet nog goed dat ik op het moment dat ze vertrokken dacht dat ze een paar dagen later wel terug zouden zijn. Dat liep dus even anders… Het was pittig, niet alleen het in je eentje geïsoleerd zijn en het gemis van je gezin, maar ook dat de dagen door elkaar heen liepen, allemaal hetzelfde waren en elk besef van tijd verdween. Gelukkig voelde ik me niet heel slecht, zolang ik maar op de bank bleef zitten of op bed lag. En het belangrijkste: ik voel me weer prima en we zijn weer met ons gezinnetje samen.
In die drie weken isolatie veranderde de hele situatie compleet. Gelukkig ontstond bij steeds meer mensen het besef dat dit niet gewoon een griep is en er werden de nodige maatregelen getroffen. Maatregelen waarvan ik natuurlijk wel veel mee kreeg op tv en social media, maar waar ik niet in levende lijve in mee kon gaan. De situatie waar ik na die drie weken in terecht kwam voelde voor mij, mede doordat ik bepaalde stappen in dit proces heb overgeslagen, bizar aan en soms duurde het even voor ik door had wat zich precies om mij heen voor deed. Dat gevoel trok echter ook snel genoeg weer weg, al blijven sommige dingen ongemakkelijk aanvoelen.
Toch lijkt de situatie nu gelukkig wel steeds een heel klein beetje positiever. En vandaag is dan die eerste, toch wel grote stap genomen: de scholen zijn, hoewel niet volledig maar toch, open! Opnieuw stonden mijn man en ik voor een moeilijke beslissing. We hebben besloten onze kinderen te laten gaan. De situatie is anders dan voorheen: meer mensen zijn ervan doordrongen hoe noodzakelijk de genomen maatregelen zijn, houden zich daar hopelijk ook aan en er is meer bekend over de gevolgen en eventuele behandeling van een Coronabesmetting bij ons zoontje. De kinderen hebben vreselijk genoten, maar spannend vind ik het wel! Ook is inmiddels bekend dat weer een extra stap kan worden genomen: kinderfeestjes mogen weer plaatsvinden! Wel nog met de beperking van maximaal 10 kinderen en zonder volwassenen (behalve de ouder(s) dan), maar ik mag kinderen in ieder geval weer een betoverende en sprookjesachtige ervaring gaan bezorgen. En wanneer is dat nou belangrijker dan in deze tijd!? Dus hopelijk tot snel!